چکیده
آویشن با نام علمی تیموس ولگاریس یک گیاه علفی معطر متعلق به خانواده نعناعیان است (کلانتر نیستانکی و همکاران1390). آویشن یکی از گیاهان دارویی با خاستگاه مدیترانه ای است که بیشتر به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی خصوصیات ضد باکتریایی مورد توجه می باشد. مهمترین ترکیبات آویشن کارواکرول و تیمول بوده که نشان داده شده است این ترکیبات دارای خصوصیات آنتی اکسیدانی قوی می باشند. ترکیبات فنولئیک موجود در این گیاهان به دلیل بروز خاصیت ضد میکروبی و ضد قارچی پراهمیت می باشد. افزودن مواد گیاهی به جیره ماکیان می تواند تاثیر مثبتی روی برخی از خصوصیات فیزولوژیکی، کیفیت و تولید تخم مرغ، کیفیت لاشه و همچنین کیفیت گوشت ذخیره شده داشته باشد. افزودنی های گیاهی همچنین به دلیل خصوصیات آنتی اکسیدان های سنتیک به کار می روند و ضمن حفظ کیفیت گوشت، هیچ اثر سوء پس ماندی روی محصول تولیدی و محیط زیست ندارند (نوبخت و همکاران1391). استفاده از اسانس آویشن از جنبه های تولیدی و اقتصادی تاثیر مثبت داشته و با توجه به دلایل مختلف از جمله عدم مشاهده تاثیر سوء بر سلامتی جوجه ها در طول مصرف اسانس، سهولت مصرف، هزینه های پایین تهیه قابل توصیف می باشد ( کلانتر نیستانکی و همکاران1390). تیموری زاده و همکاران1387 با انجام آزمایشاتی روی جوجه های گوشتی و با استفاده از عصاره آویشن کاهش معنی داری را در غلظت کلسترول و تری گلیسیرید خون گزارش کرده اند ( نوبخت و همکاران 1391). مطالعات گذشته نشان داده که برخی ترکیبات فنولیک گیاهان دارویی می توانند موجب کاهش کلسترول شوند ( طهماسبی و همکاران 139).
