بیماری آبله در پرندگان
آبله مرغان نوعی بیماری خفیف تا شدید و تدریجی در پرندگان است که در اثر ویروس اپیوکسوویروس پرندگان به آن مبتلا می شوند، و در سه گونه مشترک مشاهده شده است.
این سه گونه شامل ویروس آبله پرندگان و ویروس آبله کبوتر و ویروس آبله قناری است. گونه ها در شدت متفاوت هستند و توانایی آلوده شدن سایر گونه های مرغی را دارند.
با این حال ، بسیاری از گونه ها در گروه خاص هستند. تقریباً شصت گونه پرنده از 20 خانواده مبتلا به آبله تشخیص داده شده اند. گونه ای که در بوقلمون های وحشی مشاهده می شود ، ویروس آبله است.
زخم های آبله (رشد زگیل) در قسمت های بدون پر بدن پرنده و در بعضی موارد دهان ، حنجره و یا نای ایجاد می شود.
توزیع بیماری آبله در جهان
آبله در انواع پرندگان در سراسر جهان مشاهده شده است. این بیماری بیشتر در مناطق معتدل (گرم و مرطوب) در جهان دیده می شود و معمولاً در ارتباط با چرخه های فصلی پشه ها مشاهده می شود.
بیماری آبله مرغی در پرندگان کوهستانی ، مرغ نغمه سرا ( قمری و انواع سهره ) ، پرندگان دریایی ، پرندگان خانگی (قناری ها و طوطی ها) ، جوجه ها ، بوقلمون ها ، گاهی اوقات در پرندگان شکارچی و بندرت در آبزیان دیده می شوند.
در میشیگان ، این بیماری در گاو قهوه ای ، سهره آمریکایی ، سیاه خروس ، کبوتر عزادار ، شاهین بالدار ، کلاغ معمولی ، بوقلمون وحشی ، مرغ جارچی ، عقاب سر سفید ، گنجشگ خانگی ، پرنده سینه سرخ ، پرنده سار ، کلاغ آمریکایی کشف شده است.
آبله از نخستین بیماری های تاریخ در پرندگان شناسایی شده است، اما هنوز هم به عنوان یک بیماری ویروسی نوظهور در نظر گرفته می شود.
تمام بیماری های آبله در آمریکای شمالی نسبتاً در زمان های اخیر بوده است.
نحوه انتقال بیماری آبله در کبوتران
انتقال ویروس آبله به چندین روش ممکن است رخ دهد. این بیماری می تواند، در درجه اول توسط گونه های مختلف پشه ها گسترش یابد.
انتقال هنگامی اتفاق می افتد که پشه از پرنده آلوده ای تغذیه کند که دارای ویروسی (ویروس آبله در خون) باشد.
که این پشه یا از خون پرنده دارای ویروس آبله تغذیه می کند یا از ترشحات ناشی از ویروس یک ضایعه آبله، و سپس بر روی بدن یک پرنده سالم می نشیند و از آن تغذیه می کند.
که باعث می شود آن پرنده سالم نیز به این ویروس مبتلا گردد.
پشه ها می توانند بعد از تغذیه از پرنده آلوده ، ویروس را به مدت یک ماه یا مدت طولانی انتقال دهند. از لحاظ تجربی ، مگس ها توانایی انتقال ویروس آبله را نشان داده اند.
آبله همچنین می تواند با تماس مستقیم بین پرندگان آلوده و مستعد منتقل شود. ویروس از طریق پوست خراش دار یا شکسته یا ملتحمه (مخاطی که سطح کره چشم را پوشانده است) منتقل می شود.
انتقال غیرمستقیم ویروس آبله نیز می تواند از طریق بلع اتفاق بیفتد مانند منابع غذایی و آب ، ظرف غذا یا از طریق جای نشستن پرنده ، قفس ها یا پوشاك که به ویروس آلوده شده و به پرنده منتقل می گردد.
ویروس آبله در برابر از بین رفتن و نابود شدن بسیار مقاوم است و ممکن است ماه ها تا سال ها در زخم های خشک شده زنده بماند.
انتقال غیر مستقیم همچنین می تواند از طریق استنشاق بقایای پر و ذرات ناشی از هوا که به ویروس آبله آلوده شده اند ، رخ دهد.
پشه ها احتمالاً فقط ویروس آبله را دریک محله انتقال می دهند ، در حالی که پرندگان وحشی باعث شیوع این ویروس در مسافت های بیشتر هستند.
علائم ابتلا به آبله در کبوتر
علائم بالینی مشاهده شده با آبله مرغی ضعف ، از دست دادن وزن ، احساس خستگی ، مشکل در بلع و تنفس ، مشکلات بینایی ، کاهش در تولید تخم مرغ ، ملتحمه ، ورم پلک ها و وجود رشد زگیل مشخص در قسمت های بدون پر پوست و یا تشکیل غشای دیفتری در قسمت فوقانی دستگاه گوارش.
شناخت بیماری آبله در کبوتر
آبله مرغی به 2 شکل ، پوستی (خشک) و دیفتری یا بیماری دستگاه تنفسی (مرطوب) رخ می دهد.
متداول ترین نوع این بیماری به صورت پوستی (خشک) است که عفونتی می باشد که طی دوره ای خود به خود درمان می شود، و تاول ها و زخم هایی روی پوست مشاهده می گردد.
در ابتدا ، این شکل از آبله مرغی به صورت یک تاول کوچک سفید ، صورتی یا زرد رنگ (تاول) در قسمت های بدون پر پوست (پا ، پاها ، پایه منقار ، حاشیه چشم و سر) ظاهر می شود.
تاول نتیجه جداسازی لایه سطحی از پوست با تشکیل کیسه کوچک پر از مایعات آبکی پر از ویروس تکثیر شونده است.
تاول ها با بزرگ شدن اندازه ، منسجم تر می شوند و می ترکند. چرک های داخل تاول از سلول های دلمه شده تشکیل می شود.
سطح تاول ها شروع به خشک شدن می کند و رنگ آن ها به قهوه ای تیره یا سیاه تغییر می کند.
اندازه و تعداد تاول های موجود به مرحله و شدت عفونت بستگی دارد.
باکتری ها ممکن است باعث عفونت ثانویه شوند در نتیجه ترشحات چرکی (چرک) ایجاد می شوند.
سرانجام مایعات داخل تاول ها خارج می شود و جای زخم مانندی به جا می ماند.
بهبودی کامل مناطق آسیب دیده روی پوست 2 تا 4 هفته طول می کشد.
شکل مرطوب یا تنفسی این بیماری باعث درگیری دهان ، گلو ، نای و ریه ها می شود و از مناطقی که دچار بافت مردگی شده است مانند پنیر مرطوب و زرد یا سفید تشکیل شده است.
یک غشای دیفتری در گلوی پرنده شکل می گیرد و ممکن است میزان مصرف هوا را محدود کرده و منجر به تنفس شدید و خفگی احتمالی شود.
تشخیص بیماری ابله در کبوتران
تشخیص احتمالی آبله مرغی با مشاهده زخم و تاول های ناخوشایند در بدن پرنده قابل انجام است.
تأیید آبله مرغی از طریق معاینه میکروسکوپی برای بدن هایی که مشخصه تاول در آنها قابل مشاهده است انجام می شود.
درمان آبله در کبوترها
در مورد پرندگان وحشی هیچ درمانی شناخته نشده است.
در شرایطی که پرنده ها در قفس یا در محلی هستند، انواع مختلفی از درمان ها وجود دارد که همراه با مراقبت های حمایتی برای درمان ضایعات آبله و جلوگیری از عفونت های ثانویه در گونه های مختلف پرندگان مورد استفاده قرار گرفته است.
این درمان ها شامل از بین بردن ضایعات پوستی و استفاده از بی کربنات سدیم یا شست و شو با محلول ید لوگوول ، از بین بردن غشای در مشکلات تنفسی از دهان و گلو و تمیز کردن ناحیه با محلول ید لوگوول ، شست و شوی چشم ها با محلول نمکی 1-2٪ ، و افزایش درجه حرارت محیط.
در همه موارد ، ارائه کمک برای بهبود ممکن است عفونت را به قسمت های دیگر پوست یا پرندگان دیگر منتقل کند. پس باید یا اصولی این کار را انجام داد یا پرنده را نزد دامپزشک برد.
پیشگیری بیماری آبله در کفترها
بهترین راه کنترل آبله مرغی در پرندگانی که دچار این بیماری شده اند (بوقلمون ، قرقاول ، گونه های تهدید شده و در معرض خطر) و پرندگان خانگی (مرغ و بوقلمون) واکسیناسیون با یک واکسن زنده اصلاح شده است.
واکسیناسیون برای پرندگان وحشی که دچار این بیماری شده اند یک روش کنترل مناسب نیست.
آبله مرغی یک بیماری بسیار مسری است و چهار روش کنترل اصلی وجود دارد که در صورت وجود پرندگان آلوده به این بیماری می توان از آن ها استفاده کرد.
- تغذیه ساختنی ، که می تواند پرندگان را در یک جا جمع کند ، باید متوقف شود.
- از بین بردن آبی که در یک جا جمع شده است (هم در ظرف هم در زمین) زیرا جمعیت پشه ها را کنترل می کند.
- پرندگان آلوده باید جدا شوند یا از بین بروند تا منبع ویروس از بین برود.
- دانخوری ها ، آبخوری ها و قفس ها باید با محلول 10٪ سفید کننده ضدعفونی شوند.
اهمیت بیماری آبله
هیچ مدرکی مبنی بر اینکه ویروس آبله مرغی می تواند انسان را آلوده کند ، وجود ندارد و بنابراین این یک نگرانی برای بهداشت عمومی نیست.
در برخی از پرندگان (بوقلمون وحشی ، عقاب طاس و آلباتروس) ، آبله مرغان ممکن است یک عامل مرگ و میر قابل توجه باشد.
